16 września wpłynęliśmy w pak lodowy i dopłynęliśmy do krawędzi stałego lodu morskiego osiągając pozycję 82°32.75′ szerokości geograficznej północnej. Dalej na północ jest tylko płyta lodu morskiego sięgająca aż do Bieguna. I choć chciałoby się dalej płynąć w magicznej scenerii wody i lodu, wzdłuż płyty to przerywamy tę magię. Tym bardziej, że prognozy pogody na następne dni są niepokojące. 18 września nastąpiło załamanie pogody. Znajdowaliśmy się wówczas w okolicach wyspy Białej (Kvitøya). Jedyne miejsce w tej okolicy, które mogło nam dać względną osłonę przed nadchodzącym południowym sztormem było przy północnym wybrzeżu wyspy Storøya w zatoce Breivika. Opłynięcie prawą burtą Wyspy Białej odbywa się już przy sile wiatru 40 do 50 węzłów. W końcu rzucamy kotwicę w zatoce Breivika. Przez dwa dni wiatr wieje z prędkością przekraczającą 60 węzłów. Wachty kotwiczne poza samym pilnowaniem kotwicy, muszą odpychać od burt jachtu bezustannie napływające na nas growlery. Gdy sztorm cichnie, ruszamy w stronę Kong Karls Land i okrążając wyspy prawą burtą kierujemy się w stronę Freemansundet. W drodze na południe jeszcze dwa razy chowamy się przed szalejącym sztormem: w Walter Thymensbukta znajdującej się w Freemansundet pomiędzy wyspą Barentsøya a Edgeøya i w cieśninie Halvmånesundet leżącej na południowo wschodnim krańcu wyspy Edgeøya. W tym czasie fale na Morzu Barentsa dochodziły do 10m wysokości. Żegnając południowo-wschodnie krańce Edgøyi kierujemy się w stronę Wyspy Nadziei – Hopen. I tym razem wiatr i fala uniemożliwiły nam odwiedzenie Hopen. Mijamy więc spowitą we mgle wyspę od strony wschodniej i kierujemy się w stronę wyspy Bjørnøya. Opłynięcie samej Bjørnøyi od wschodu jest już tylko formalnością.